راهنمای خرید بهترین CPU

تعداد هسته
هر هسته را مانند یک پردازنده مینیاتوری در نظر بگیرید که قادر به انجام محاسبات خود است. به عنوان مثال، اگر یک پردازنده تک هسته ای باید 2×3×4×5 را محاسبه کند، در اینجا نحوه رسیدگی به این مشکل وجود دارد: 20=5×4 و 6=3×2 و120=20×6 برعکس، یک CPU چند هسته ای چندین محاسبات را همزمان محاسبه می کند. یک هسته 5×4 را محاسبه می کند در حالی که هسته دیگر 3×2 را محاسبه می کند، پاسخ ها را در همان زمان دریافت می کند و در پایان آن ها را با هم ضرب می کند و به طور موثر در زمان صرفه جویی می کند.
با این حال، اکثر بازی‌های ویدیویی به طور کامل از تعداد زیادی هسته‌ی CPU استفاده نمی‌کنند – در واقع، هر چیزی بیش از چهار هسته (شاید شش) توسط اکثر بازی‌های رایانه‌های شخصی مدرن استفاده نمی‌شود. داشتن بیش از چهار هسته چیز بدی نیست، به خصوص اگر قصد دارید به معنای واقعی کلمه به غیر از بازی با رایانه شخصی خود، هر کار دیگری انجام دهید.
حافظه Cache
اکثر مردم با شنیدن «حافظه سیستم» به یاد هارد، SSD و حتی رم می افتند. اما کش CPU شما شکلی از حافظه است که اغلب نادیده گرفته می شود و برای عملکرد سیستم شما بسیار مهم است. حافظه پنهان CPU شما نوعی حافظه تخصصی است که مستقیماً در CPU شما تعبیه شده است.
اما چرا CPU شما وقتی RAM دارید به حافظه خودش نیاز دارد؟



RAM شما سریعتر از مثلاً هارد دیسک شما است. اما CPU شما حتی سریعتر از آنچه RAM شما می تواند آن را ارائه دهد، داده می خواهد. علاوه بر این، با ادامه افزایش قدرت پردازنده‌ها با سرعتی باورنکردنی (قانون مور)، ماژول‌های RAM با حاشیه‌های بیشتری پیشی می‌گیرند. بدون حافظه سریعتر، CPU شما در حالی که منتظر RAM می ماند هیچ کاری انجام نمی دهد. برخلاف حافظه سیستم که از رم پویا (DRAM) استفاده می کند، کش سیستم شما از رم استاتیک (SRAM) استفاده می کند. یک CPU متوسط ​​چند مگابایت حافظه کش در دسترس خواهد داشت اما استفاده فوق العاده ای از آن می کند. هنگامی که یک CPU به چیزی از رم سیستم اصلی دسترسی پیدا می کند، معمولاً آن را در حافظه پنهان خود ذخیره می کند، سپس از الگوریتم های پیشرفته برای حدس زدن مجموعه دستورالعمل های بعدی که در مرحله بعد به آن نیاز دارد استفاده می کند و آن داده ها را از RAM نیز دریافت می کند.
در کل حافظه نهان بیشتر بهتر است و معمولاً پردازنده های سطح بالاتری با کش بزرگتر پیدا خواهید کرد.
سازگاری سوکت
بر خلاف بسیاری از سوکت‌های PCI Express که می‌توانند مجموعه‌ای از اجزای مختلف را تامین کنند، تقریباً هر خانواده جدید CPU سوکت مخصوص به خود را دارد. شما باید کمی بیشتر به نوع سوکت مادربرد خود توجه کنید تا به سوکت برق روی دیوار خود که با هر دوشاخه خانه شما سازگار است.
سوکت های اینتل و AMD قطعاً به طور قابل توجهی متفاوت هستند. اینتل از یک سیستم نصب به نام “Land Grid Array” (که بیشتر به عنوان LGA شناخته می شود) استفاده می کند. همه اینها به این معنی است که خود CPU دارای پدهای تماس الکتریکی کوچکی است، در حالی که خود پین ها در سوکت روی مادربرد قرار دارند.
هنگام خرید یک CPU اینتل، احتمالاً متوجه خواهید شد که بسیاری از آنها “LGA 1151” یا “LGA 2011” نامیده می شوند. عدد مربوط به تعداد پین هایی است که در پایین سوکت و پدها در پایین CPU قرار دارند.



چرا CPU ها به هزاران پین کوچک نیاز دارند؟ تحویل آسان تر نیرو!
CPU ها می توانند انرژی زیادی مصرف کنند و تقسیم توان مصرفی بین بسیاری از پین های مختلف به تثبیت انتقال انرژی کمک می کند.
از سوی دیگر، CPU های AMD از چیزی به نام Pin Grid Array (PGA) استفاده می کنند. برخلاف اینتل، خود پردازنده‌های AMD دارای پین‌ها هستند و سوکت‌های مادربرد AMD دارای سوراخ‌های کوچکی برای قرار دادن پین‌ها هستند. AMD همچنین از سیستم نامگذاری مشابه اینتل استفاده نمی کند، به این معنی که شما نباید اعداد موجود در انواع سوکت را با تعداد واقعی پین های روی تراشه مرتبط کنید.
واحدهای پردازش گرافیکی یکپارچه
برخی از CPU ها دارای گرافیک یکپارچه هستند، به این معنی که برای ارسال خروجی به مانیتور خود نیازی به خرید کارت گرافیک اختصاصی ندارید. با فرض اینکه مادربرد شما از آن پشتیبانی می کند، می توانید یک کابل HDMI را مستقیماً به مادربرد خود وصل کنید و زندگی را روی مانیتور خود ببینید.
برای کسانی از شما که قصد دارید از رایانه شخصی خود برای گشت و گذار در وب و سایر کارهایی که به کارت گرافیک نیازی ندارند استفاده کنید، استفاده از یک CPU با گرافیک یکپارچه قطعاً گزینه مناسبی است.
سرعت کلاک
اکثر سازندگان دوست دارند سرعت کلاک پردازنده‌های خود را تبلیغ کنند، نه اینکه به جامعه پر رونق اورکلاکرهای دیوانه اشاره کنیم که ریگ‌های خود را به حداکثر می‌رسانند تا آخرین قطره‌های عملکرد را از تراشه‌های خود کم کنند.
سرعت بر حسب مگاهرتز یا گیگاهرتز اندازه‌گیری می‌کند که یک CPU در هر ثانیه چند سیکل ساعت را طی می‌کند، و یک سیکل ساعت زمانی است که یک پالس الکتریکی به CPU شما برخورد می‌کند و به آن اجازه می‌دهد دستورالعمل‌ها را اجرا کند و CPU شما را با بقیه کامپیوترتان هماهنگ نگه دارد.
هرچه سرعت کلاک شما بیشتر باشد، چرخه های بیشتری را می تواند در یک زمان انجام دهد. اما من نسبت به استفاده از سرعت ساعت به عنوان عامل اصلی خرید هشدار می دهم. علاوه بر این، از آن به عنوان یک معیار برای مقایسه قدرت دو CPU مختلف استفاده نکنید، مگر اینکه هر دو از یک ریزمعماری باشند و تعداد هسته های یکسانی داشته باشند.
سرعت کلاک بالاتر لزوماً به معنای CPU سریعتر نیست. یک سری عوامل دیگر وجود دارد که باید در نظر بگیرید که سرعت CPU شما را تعیین می کند. CPU های سطح بالا باید کار بهتری را برای پیش بینی نوع فرآیندهای بعدی انجام دهند بدون اینکه عملکرد اجزای دیگر رایانه شما قطع شود. این به عنوان پیش‌بینی انشعاب شناخته می‌شود و پردازنده‌هایی که پیش‌بینی انشعاب بهتری دارند، عملکرد بهتری خواهند داشت و شما نمی‌توانید صرفاً بر اساس سرعت کلاک CPU بگویید.
در نهایت، اگر کارهای فشرده CPU را انجام می‌دهید که نیاز به پردازش داده‌ها مانند ویرایش ویدیو یا رمزگذاری دارند، داشتن هسته‌های بیشتر برای پخش حجم کار معمولاً عملکرد بهتری نسبت به سرعت کلاک بالاتر به تنهایی ارائه می‌دهد.
Threads یا رشته ها
این تعداد کل فرآیندهای مستقلی است که یک CPU می تواند همزمان انجام دهد. در تئوری، این عدد باید با تعداد هسته‌های CPU برابر باشد. اما بسیاری از پردازنده ها دارای فناوری چند رشته ای هستند که به آنها کمک می کند سریعتر کار کنند. Hyperthreading (Intel) و Simultaneous Multithreading (AMD) عملاً یک چیز هستند، اما هر شرکت نام خاص خود را دارد.
قابلیت های Multithreading به یک هسته کمک می کند تا دو رشته ایجاد کند. این به طور موثر میزان کاری را که یک هسته می تواند در یک زمان انجام دهد دو برابر می کند. موضوعات بیشتر به معنای عملکرد چندوظیفه ای بهتر است. یک CPU با چهار هسته و چند رشته دارای چهار هسته فیزیکی و چهار هسته مجازی است، به این معنی که در مجموع دارای هشت هسته است، نه چهار. اما گول نخورید – هسته‌های فیزیکی بهتر از رشته‌ها هستند.
اورکلاک
همانطور که اکنون می دانید، فرکانس ساعت هسته CPU شما اندازه گیری تعداد چرخه های ساعتی است که CPU شما می تواند در هر ثانیه انجام دهد. هرچه چرخه ساعت بیشتر باشد، سریعتر می تواند دستورالعمل ها را اجرا کند.
هنگامی که CPU خود را “اورکلاک” می کنید (یا هر جزء دیگر در رایانه شخصی خود را در این مورد) اساساً انرژی بیشتری برای افزایش فرکانس کاری آن ارسال می کنید. هرچه در هر ثانیه پالس های الکتریکی بیشتری به CPU ارسال کنید، CPU شما سریعتر خواهد بود.
اورکلاک بهترین راه برای کار کشیدن تا آخرین قطره از عملکرد دستگاه است و در طول سال ها محبوبیت زیادی پیدا کرده است، عمدتاً به دلیل آسان بودن آن. برای اکثر مردم، این کار بیهوده است.



برخی از CPU ها برای اورکلاک بهتر از سایرین مناسب هستند. برای مثال، پردازنده‌های AMD به دلیل قابلیت اورکلاک‌پذیری، به‌ویژه جدیدترین سری Ryzen خود، به خوبی شناخته شده‌اند. پردازنده‌های اینتل نیز قابل اورکلاک هستند، اما تنها در صورتی که با علامت K در انتهای نام خود مشخص شده باشند. برخی از CPUهای اینتل از کارخانه قفل شده اند، به این معنی که نمی توان آنها را اورکلاک کرد، در حالی که مدل های “K” آن ها باز هستند و می توانید آنها را به حداکثر برسانید. برعکس، CPU های AMD همگی آنلاک هستند و می توان آنها را به راحتی با یک خنک کننده افترمارکت اورکلاک کرد.
پمپاژ بیشتر الکتریسیته از طریق CPU شما به معنای دمای بالاتر است و اگر اوضاع را به هم ریخته باشید، احتمال داغ شدن بیش از حد CPU و آسیب احتمالی آن وجود دارد. اگر تصمیم به اورکلاک دارید، استفاده از یک خنک کننده CPU مناسب مورد نیاز است
قدرت طراحی حرارتی
توان طراحی حرارتی (همچنین به عنوان TDP شناخته می شود) اندازه گیری مقدار حرارتی است که پردازنده در یک سناریوی استفاده واقعی اما سنگین تولید می کند.
اما TDP کمی پیچیده تر از آن است، زیرا در وات اندازه گیری می شود. بیشتر CPU ها از 65 وات تا 95 وات TDP متغیر هستند، اما برخلاف تصور عمومی، TDP معیاری برای سنجش مصرف برق مستقیم نیست.



چرا باید به TDP اهمیت دهید اگر معیار واقعی مصرف برق نیست؟ TDP روشی عالی برای تصمیم‌گیری به نوع خنک‌کننده‌ای است که برای CPU خود نیاز دارید، زیرا معیاری برای تخمین خروجی حرارت است، به‌ویژه اگر برنامه اورکلاکین دارید.
AMD یا Intel ؟
اینتل و AMD هر دو نقاط قوت و ضعف خود را دارند. بهترین CPU وجود ندارد، فقط بهترین CPU برای شما وجود دارد. اینتل یک شرکت قابل اعتماد است که سال هاست به دلیل تولید CPU های سطح بالا شناخته شده است. در واقع، آن‌ها اغلب به عنوان شرکتی ممتاز در نظر گرفته می‌شدند که افراد با بودجه بالاتر برای عملکرد بیشتر به آن مراجعه می‌کردند.
از سوی دیگر، AMD به عملکرد بیش از حد و عملکرد ضعیف معروف بود. پردازنده‌های آن‌ها معمولاً از نظر عملکرد با شکست مواجه می‌شوند، از جمله سری‌های FX آن‌ها که تعداد هسته‌های بالایی داشتند اما از نظر کارایی چیز زیادی برای ارائه نداشتند و هر چند وقت یک‌بار از اینتل کوتاه می‌آمدند. اکثر AMD را فقط برای کسانی که بودجه کمی دارند توصیه می کنند.



اما زمانی که AMD برای اولین بار با سری پردازنده های Ryzen خود در سال 2016 وارد بازار شد، بازار را به تسخیر خود درآورد. آنها نه تنها به وعده‌های خود عمل کردند، بلکه اینتل را نیز به پایان رساندند. برای اولین بار CPUهای AMD نه تنها ارزانتر از نزدیکترین محصولات اینتل بودند، بلکه معمولاً در تقریباً همه آزمایشات از جمله بازی از اینتل بهتر عمل کردند.
اگر به خرید یک CPU جدید فکر می کنید، من تقریباً همیشه یک تراشه Ryzen را به تراشه اینتل توصیه می کنم زیرا آنها بهترین قیمت را برای ساخت رایانه شخصی شما دارند.